چیزی که باعث شد فیلم Mona Lisa Smile 2003 رو گیر بیارم و ببینم مقاله و نقد خوب خانوم چیستا یثربی بود - اینجا اون نقد را بخوانید .
جولیا رابرت رو به عنوان ستاره بذاریم کنار تازه می رسیم به تعداد زیادی ستاره ی نو ظهور هالیوود - اون موقع همه در اوایل جوانی بودن- . از Kirsten Dunst و Julia Stiles تا Maggie Gyllenhaal که همه درخشان و به یاد ماندنی اند.
از فیلم خوشم اومد به خاطر پیام مهمی که داشت : ما انسانیم قبل از اینکه زن باشیم یا مرد و آزادیم برای رسیدن به خوشبختی .کلا دنیای مدرن دنیایی هست که عاشق سیستم هست و برای اعضای خودش نقش ها و مسولیت هایی رو تعریف می کنه و انتظار داره برای رسیدن به دنیایی بهتر همه اون نقش ها رو بپذیرن .
و توی این فیلم هم دنیای که داره به سمت مدرن شدن می ره از زن ها می خواد که همسران خوب و خانه داری باشن و بچه های خوبی تربیت کنن . و انسان محکومه به ایفای نقشی که جامعه تعیین کرده .
گریزی می زنم به فیلم تماشایی و محبوب خودم Gattaca 1997 که در دنیای فوق مدرنی که فیلم تعریف می کنه بر اساس آزمایشات ژنتیکی مشخص می شه هر فردی که متولد می شه برای چه کارهایی استعداد داره و برای چه کارهایی استعداد نداره و سیستم از همه می خواد که تنها در جهت پرورش استعدادهاشون برن و دیگه آرزو و … معنایی نداره. و در این فیلم جوانی آرزویی داره (بدون اینکه استعدادش رو داشته باشه) و برای رسیدن به اون آرزو با تمام سیستم به مبارزه پنهان دست می زنه و …
بالاخره چی ؟ ما باید آدمی باشیم که خانواده ما انتظار داره . جامعه انتظار داره ؟ عرف حاکم انتظار داره ؟ یا باید اونچیزی باشیم که همیشه دوستداشتیم بشیم و راهی رو بریم که همیشه دوست داشتیم بریم ؟
